میم نیمه شبی لیلی در  آغوش گرفت             از آتش عشقش عشق خاموش گرفت

او وسمه کشید بر رخ رخشنده یار                     دلبرک از دل یار  زود  فرموش گرفت

مانده بودش چه کند هستی خویش                آن شب که شبی عشق  در آغوش گرفت

تازه فهمید که هوس عشق نبود                     هوس عشق است که دگر بار آتش گرفت

شب تا سحر بیدار باش

آری ز عشق حال باش

در خلوتت چیزی نگو

پیوسته شور و حال باش

گر یافتی معبود خویش

ذکری نگو خوش حال باش

سکوت در دل ارامش است مانند فرزندی در رحم مادر و وقتی طغیان می کند کودکی به

دنیا میاید فرزند ارامش کلام

است و زیبایی هر کلام در بیان ان  سخن بگو تا هنر کلام تبلور یابد

.

.

رویاهای کودکی یک خانه ی چوبی بود با نهری پر از آب و در کنارش درختان سیب ،گلابی ، آلبالو و انار در پیرامونش

کوهای قهوه ای در دور برش و آسمان آبی سقفش دلی شاد و لباس سبز

آرایشگر موها باد بود

تبسم لب ها یاد  شفای مریضان دعا بود  جواب ناکسان دعوا زمستان بهار بود بهار پاییز

پس کجاست صندوقچه مادر بزرگ که خاطرات تمام اجدادم درونش نقش بسته اند

تاسکوت فراموشی را نظاره  کنند طوفانی از دور می آید و صندوقچه مادر بزرگ را از جا بلند می کند و با خود می برد

مادرم اوج بلند فله هاست                مادرم شمه ای از لطف خداست

مادرم رنگ قشنگ آسمون                مادرم روح بلند قصه هاست

مادرم مادری خوب مهربون                مادرم چکیده ی نوشته  هاست

مادرم وقت نداری ودرنگ                   محرم راز درون سینه است

مادرم آیینه ی وصف وفاست              مخزن لطفرضای بچه هاست

مادرم کالبد عشق امید                    مادرم طراوت آلاله هاست

مادرم شرافت کاروتلاش                   مادرم بارقه ی عاطفه هاست

مادرم چتر امید و آرزوست                مادرم خونه نشین کوچه هاست

مادرم دست به دامان خداست         مادرم شکوفه ی بنفشه هاست

مادرم یاد قشنگ لحظه هاست        مادرم آیینه ی خاطره هاست

مادرم لحظه ای از یک دم خوش       مادرم هر دمی از این لحظه هاست

مادرم مرهمی بر زخمی عمیق       مادرم سایه بون خرابه هاست

مادرم دامنه ی لطف وصفاست       مادرم ققافیه ی سروده هاست

مادرم صداقت عشق وامید            مادرم نقطه ی وصل ساقه هاست

مادرم طراوت یک گل سرخ            سبزی سبزه ی روی دانه هاست

مادرم نمونه ی عالم صبر             مادرم همیشه ی همیشه هاست

بگذار نگاهت بهانه ای باشد برای فراموشی هایم

فراموش کرده ام که به تو نگاه کرده ام گویی گناه کرده ام

قسم خورده ام و دوباره بار گناهان نکرده را به دوش کشیده ام 

فراموشی هایم را چاره ای نیست

روزگاری شرشرآب زمزمه باد ترنم باران

نگاه شقایق عظمت کوهستان ولطافت سحرگاهان

مرحمی بود بر زخمهاایم باشد نگاهت بهانه ای باشد برای فراموشی هایم